از کوچه ما

 

باز پلک کوچه بالا می رود

 

چشمه ای از کوچه ما می رود

 

گفتمش : آخر کجا؟ خندید و گفت :

 

می روم آنجا که دریا می رود

 

 

 

سلمان هراتی

پنجره ی عشق

راز نهان

فصل گل خندان باغ

 

خون فروردین به صحرا جوش زد

شاخه ها بشکفت در دامان باغ

چشم جانم باز شد با اشتیاق

تا ببیند فصل گل خندان باغ

چشم جانم باز شد هنگامه ایست

عاشقان گل ز افسون خیال

سوی صحرا می شتابند از نهفت

تارها گردند از بند ملال

شاخه ی گیلاس هم رقص نسیم

جلوه ها دارد در آغوش بهار

 آن چنان کز جنبش جادوفریب

زنده می دارد به خاطر یاد یار

 

 

 

فرخ تمیمی

دیده ی روشن بین

برق اشک

چو برشکست صبا

 

چو بر شکست صبا زلف عنبر افشانش

بهر شکسته که پیوست تازه شد جانش

کجاست همنفسی تا بشرح عرضه دهم

که دل چه میکشد از روزگار هجرانش

زمانه از ورق گل مثال روی تو بست

ولی ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش

تو خفته ای و نشد عشق را کرانه پدید

تبارک الله ازین ره که نیست پایانش

جمال کعبه مگر عذر رهروان خواهد

که جان زنده دلان سوخت در بیابانش

بدین شکسته بیت الحزن که می آرد

نشان یوسف دل از چه زنخدانش

بگیرم آن سر زلف و بدست خواجه دهم

که سوخت حافظ بیدل زمکرو دستانش

 

 

یلدا مبارک​​​